زخم مزمن زخمی است که در یک مجموعه منظم از مراحل و در مدت زمان قابل پیش بینی به روشی که بیشتر زخم ها خوب می شوند، بهبود نمی یابد. زخم هایی که در عرض سه ماه خوب نمی شوند اغلب مزمن در نظر گرفته می شوند. به نظر می رسد زخم های مزمن در یک یا چند مرحله از بهبود زخم حفظ می شوند.در اینجا با سه نوع از این زخم ها اشنا می شویم.

1- زخم های کوچک عروقی

زخم هایی که نتیجه گردش خون ضعیف هستند ، می توانند مسئله ساده ای باشند که می توان از آنها چشم پوشی کرد. هنگامی که محلِ زخم خون کافی دریافت نمی کند (به دلیل کاهش فشار مزمن در آن قسمت از بدن) بهبود ناحیه بیشتر طول می کشد ، که می تواند آن را مستعد ابتلا به عفونت کند. هنگامی که محل زخم کوچک است ، می توان از کنار آن راحت تر گذشت – وقتی روزانه بیماران را نمی بینید ، یک زخم کوچک می تواند به بقایای زخم بزرگتری شباهت داشته باشد که درمان می شود. بیشتر زخم های کوچک عروقی در اندام تحتانی قرار دارد و بسیاری از آنها عارضه جانبی بیماری هایی مانند دیابت است.

اگر بیمار شما را از زخم کوچکی که بهبود نیافته است مطلع کند ، فشرده سازی محل زخم می تواند مفید باشد. زخمهای وریدی و سایر زخمهای عروقی برای بهبودی نیاز به فشرده سازی درجه بندی دارند ، با بیشترین فشار در پایین ترین قسمت اندام ، در حالی که فشرده سازی هنگام حرکت به سمت بالا و اندام کاهش می یابد. همچنین می توانید جوراب های فشاری را برای پوشیدن به مشتریان پیشنهاد دهید.

2- بیوفیلم های باکتریایی

اگرچه این را می توان از عوارض جانبی زخم دانست ، اما زخم های مزمن که بهبود نمی یابند می توانند توسط بیوفیلم باکتریایی در محل زخم ایجاد شوند. این بیوفیلم ها وقتی ایجاد می شوند که باکتریها – به احتمال زیاد از یک زخم آلوده – خود را به یک سطح جامد نزدیک بچسبانند و سپس خود را در یک پلی ساکارید محصور می کنند ، که باکتری ها را در لایه نگه می دارد و با گذشت زمان می تواند باعث اضافه شدن باکتری های جدید به لایه شود

متأسفانه ، درمان های سنتی و مزمن زخم اغلب با بیوفیلم ها جواب نمی دهند. به گفته دکتر هاریت بورج ، برخی از پزشکان در درمان زخم های مزمن با بیوفیلم با استفاده از مواد اکسید کننده بسیار غلیظ در ترکیب با آب بسیار گرم موفق شده اند ، در حالی که برخی دیگر از مواد ساینده برای حذف کامل بیوفیلم از سطح زخم استفاده کرده اند.

3- زخم های ناشی از آلرژی

برخی واکنش های آلرژیک به پانسمانی که روی زخم قرار می گیرد ممکن است زخم را تشدید کند یا باعث شود که بارها و بارها زخم در مقابل آن واکنش نشان دهد.

اطمینان حاصل کنید که تمام آلرژی های بیماران کاملاً مستند است و بیمارانی که طی چندین سال آزمایش آلرژی نداشته اند باید برای آزمایش مجدد در نظر گرفته شوند. برخی از افراد تا زمانی که به بلوغ نرسند حساسیت ایجاد نمی کنند ، بنابراین مواردی که ممکن است باعث واکنش نشوند – مانند لاتکس یا کرم های خاص – اکنون ممکن است باعث تحریک ، التهاب و واکنش های دیگر شوند.

• نحوه شناسایی زخم مزمن

اگر مطمئن نیستید که زخم مزمن است یا خیر ، در اینجا چند گام را می توانید بردارید تا مطمئن شوید از زخم بالقوه مضر غافل نیستید.

با بیماران جدید ، یاداشت برداری از دوام زخمهای مختلف ایجاد کنید. محل و تاریخ شروع زخم (زخم ، زخم وریدی) و مدت زمان بهبودی را مشخص کنید. برای بعضی از بیماران ، این به شما کمک می کند بین افرادی که مدت زمان طولانی تر از آنها بهبود می یابد و کسانی که واقعا زخم های مزمن دارند ، تشخیص دهید.

درمانهایی را که برای هر بیمار استفاده می شود ، همراه با مدت زمان و نوع زخم ، پیگیری کنید. به انواع پانسمان ها ، لباس های فشرده سازی و سایر روش های درمانی نگاهی بیندازید و ببینید آیا یکی از آنها بطور روزمره برای یک بیمار خاص یا نوع زخم در یک فرد موثرتر است یا خیر.

بیشتر بدانید:

زخم ناشی از تصادف و سوانح یا تروما

انواع زخم پوستی

روش های مدرن درمان زخم