بیماری صرع یکی از اختلالات مغزی است که با عمل مکرر و غیرقابل پیش بینی تشنج همراه است. این بیماری به دلیل جلوگیری از فعالیت‌های ایجاد می‌شود می‌آید، می‌تواند نشانه‌هایی را نشان دهد، اختلال در هوشیاری، یا حرکات غیرارادی ایجاد شده.
۱. تعریف و علل بیماری صرع:
صرع یک اختلال عصبی است که باعث اختلال در فعالیت های طبیعی و هماهنگ مغز می شود. در مغز افراد مبتلا به صرع، سیگنال‌های الکتریکی به صورت غیرطبیعی و بیش از حد حرکت می‌شوند. این برنامه به فعالیت‌های موقت مغزی را مختل کرده و می‌تواند در وضعیت هوشیاری و رفتار فرد تغییر کند.
تشخیص صرع معمولاً از طریق معاینه بالینی، آزمایشات تصویربرداری مغزی مانند MRI یا CT اسکن) و الکتروانسفالوگرافی (EEG) انجام می‌شود.
درمان صرع شامل مصرف داروهایی است که به کنترل و کاهش نیروها کمک می‌کنند. در موارد، جراحی مغزی یا تحریک مغزی ممکن است برای درمان صرع استفاده شود. به علاوه، تغییر در سبک زندگی و رعایت نکاتی مانند پرهیز از استرس، خواب منظم، و جلوگیری از مواد تحریک کننده نیز می‌تواند به خطر بیافتد.
بیماری صرع ممکن است برای بسیاری از افراد یک چالش بزرگ باشد، اما با درمان مناسب، بسیاری از بیماران قادر به کنترل خود و داشتن زندگی نسبتاً طبیعی هستند. همچنین، حمایت‌های روانی و اجتماعی نیز می‌تواند نقش مهمی در بهبود کیفیت زندگی داشته باشد.
به‌طور کلی، صرع یک بیماری قابل درمان است، اما نیاز به مدیریت طولانی‌مدت و توجه به تغییرات در علائم دارد. بنابراین، درمان و مشاوره پزشکی برای کنترل این بیماری.
در موارد بیشتر، درمان صرع با داروهای ضدصرع (AEDs) شروع می‌شود. این داروها به تنظیم فعالیت‌های مغزی کمک می‌کنند و شدت و دفعات حرکت را کاهش می‌دهند. برخی از داروهای رایج برای درمان صرع عبارتند از:
فنی توئین ، والپروئیک اسید، کاربامازپین Carba ، لاموتریژین ،لوازیپام
در مواردی که داروها نمی توانند عمل کنند را کنترل کنند، ممکن است جراحی برای درمان صرع در نظر گرفته شود. درمان جراحی شامل برداشتن بخش‌هایی از مغز است که باعث بروز عمل می‌شود. این جراحی‌ها معمولاً برای افراد مناسبی هستند که به داروها عمل می‌کنند.
برای کنترل بیماری صرع، بیمار باید به‌طور منظم تحت مراقبت‌های پزشکی قرار گیرد. پزشکان متخصص باید پیشرفت درمان را بررسی کنند و تغییرات لازم را در داروها یا درمان‌ها انجام دهند.
تشنج‌های مکرر یا تشنج‌های زیاد ممکن است ناشی از عوامل موجود باشند. این عوامل می‌توانند شامل اختلالات مغزی، بیماری‌های عصبی، مشکلات پزشکی یا عواملی از سبک زندگی باشند.
سکته مغزی:سکته مغزی می რომ باعث می‌شود جریان خون به مغز مسدود شود، که در نتیجه نواحی از آسیب مغز می‌شود. این آسیب ممکن است به تشنج‌های مکرر آسیب برساند، به‌ویژه اگر مغزی در نواحی مغزی که مسمومیت دارد.
تومورهای مغزی:وجود تومور در مغز، چه خوش‌خیم و چه بدخیم، می‌تواند باعث ایجاد اختلال در فعالیت‌های مغز و تشنج شود. این نوع تشنج‌ها معمولاً مداوم و پیوسته هستند، به‌ویژه اگر تومور به طور مستق باشد.
عفونت های مغزی:افراد مانند مننژیت یا انسفالیت می‌توانند به مغز آسیب برسانند و باعث ایجاد و تشنج شوند. این نوع تغییرها ممکن است به صورت حاد شروع شوند .
مواد مغذی :به شدت برخی از مواد مغذی مانند کلسیم، منیزیم، یا ویتامین B6 می‌توانند به تشدید مغزی منجر شوند و ایجاد کند. این گزارشها معمولاً به دلیل تغذیه نامناسب یا جذب ضعیف مواد مغذی در بدن می باشد .
مصرف مواد مخدر و الکل : مصرف مواد مخدر مانند کوکائین یا شیشه و همچنین مصرف مواد مصرفی الکل می‌تواند باعث تشنج شود. این ماده ممکن است باعث تغییر در سطح الکترولیت‌ها و مواد شیمیایی مغزی شود که می‌توانند به انجام تشنجی عمل کنند.
تغییرات: تغییرات هورمونی مانند دوران بارداری، قاعدگی یا یائسگی می‌توانند برخی افراد را در معرض خطر بیشتری برای بروز تشنج قرار دهند. این تغییرات ممکن است تأثیر مستقیمی داشته باشد.
عوامل ژنتیکی: سندرومهای ژنتیکی خاص می‌تواند باشد.
تب شدید (تب تشنجی) : در کودکان، تب شدید می‌تواند باعث بروز تشنج‌های موقت شود.
عدم مصرف داروها: داروهایی که ضدصرع مصرف می‌کنند، دوز دارو را فراموش کنند یا مصرف داروها را قطع کنند باعث تشنج می شود.
اختلالات خواب : خواب یا مشکل خواب مزمن نیز می‌تواند عاملی برای افزایش احتمال بروز تشنج‌ها باشد، زیرا خواب ناکافی می‌تواند فعالیت‌های خود را انجام دهد.
در مواردی که تشنج‌های مکرر یا غیرعادی در فرد مشاهده می‌شود، مهم است که هر چه سریع‌تر به پزشک مراجعه کنید و دقیقاً تشخیص دهید تا درمان مناسب آغاز شود. درمان به علت اصلی تشنج‌ها انجام می‌شود و می‌تواند شامل داروها، تغییرات در سبک زندگی، جراحی یا سایر روش‌های درمانی باشد.
