حجم عضلات در دستان “مایواستاتین”
سلام (:
تا حالا براتون پیش اومده که آرزو کنید همه ی چربی های بدنتون به عضله تبدیل بشه؟مثل ورزشکارای حرفه ای و معروف؟
سوال: آیا حجم عضلات ما به اندازه ی خاصی محدود میشه؟
اون عامل چیه که این کارو میکنه؟
چه کاری از دست ما برمیاد تا این عامل رو کنترل کنیم؟
در این مقاله می خوایم شما رو با یه ماده ی ی جالب آشنا کنیم که شاید تا حالا اسمش به گوشتون نخورد باشه!
جالبه بدونبد وقتی مایواستاتین پایین باشه، حجم عضلاتتون بالا میره!
همه ما عضله ها و بدن قدرتمند رو دوست داریم چه به خاطر قوی تر بودن باشه، یا داشتن حس بهتر یا مثل سوپرمن بودن. روش ها و استراتژی هایی مختلفی هم برای رسیدن به این هدف ارایه شده هست.
اما اگر بهتون می گفتیم شاید همش در دستان ما نباشه و ژنتیک ما هم جلوی ما رو برای رسیدن به هدف بگیره.
یا شایدم برعکس این باشه و یه رازی باشه که شما رو به قدرت ماورای بشری برسونه!!!
مایواستاتین : مرز اندازه عضله ت رو من تعیین میکنم
واقعیت اینه که سایز عضله های شما یه حد و مرزی داره. عضله های شما یه حد کششی دارند که وابسته به پروتئینی به نام مایواستاتین هست که مشخص می کنه نهایت بزرگی یه عضله چقدره.
مایواستاتین هورمونی در بدن ما و حیوانات هست که مثل ترمزی برای رشد بیش از حد عضله عمل می کنه.
ممکنه با خودتون بگید چرا همچین هورمونی ما تو بدنمون داریم. ساده اس بعد از گذر از یک آستانه اندازه، اضافه کردن حجم بیشتر به عضله اون رو قوی تر نمی کنه. همینطور عضله های بیش از حد بزرگ آسیب پذیر تر خواهند شد. همینطور این عضله ها ممکنه باعث جلوگیری از رشد عضله های اطراف خودشون هم بشوند.
مایو استاتین در زمان نطفگی تعداد کل فیبرهای عضلانی هر کسی رو مشخص می کنه. در بزرگسالی هم مایو استاتین میزان رشد فیبرهای عضلانی رو تعیین میکنه در کنار عوامل دیگه مثل رژیم غذایی، میزان ورزش و سن افراد.
با افزایش سن، میزان هورمون مایو استاتین انسان ها افزایش پیدا می کنه که خودش جز علل کاهش حجم و قدرت عضلانی ما میشه.
افزایش حجم عضله در هر کسی متفاوته و به میزان مایواستاتین بدن اونها بستگی داره. وقتی عضله به حد نهایش برسه مایواستاتین جلوی رشد بیشتر رو می گیره.
اما اگر میزان مایواستاتین محدود باشه یا از بین بره حد و مرز رشد عضله هم از بین میره. این پدیده اولین بار در گاوهای به نام آبی رنگ مناطق بلژیک مشاهده شد این گاوها دو سه برابر یک گاو معمولی حجم پیدا می کردند. بعدها مشخص شد که اونها در ژن خود بخش GDF-8 رو از دست دادن که مسئول تولید مایواستاتینه.
در نتیجه بدون هیچ ورزش یا رژیم خاصی این گاوها عضله های بسیار حجیمی داشتند. موارد مشابهی در سگ ها، موش ها و برخی نوزادان انسان که GDF-8 رو نداشتند.
مایواستاتین پایین مساوی حجم عضله بیشتر
یه سری از آمارها نشون داده که قهرمانان بدنسازی به طور طبیعی مقدار پایین تر از مایو استاتین دارند یا به طور کلی این ژن در اون ها وجود نداره.
اگر مثلا آرنولد شوارتزنگر رو در نظر بگیرین حتی تو نوجونی هم هیکل عضلانی داشته. بنابراین شاید تعدادی از قهرمانان بدن سازی بیشتر به خاطر ژنتیک شون موفق شدن تا تمرین و داروهای مکمل.
یه زمانی حتما میشه داروهایی ساخت که جلوی مایواستاتین بگیره یا اون از بین ببره که حتما به روش های خاص و با دقت در اندازه و میزان باید مصرف بشه. الان هم یه سری از مکمل های ورزشی و برخی داروها ادعای چنین کاری دارند ولی هنوز تاثیرات کامل اون ها مشخص نشده و نیاز به تحقیقات بیشتری داره.
یک تیغ دو لبه، داروهای کاهش دهنده مایواستاتین
بیمارانی که تخریب عضلانی یا عضلات از بین رفته دارند میتونن رشد و برگشت عضلات شون رو ببینند.
از طرف دیگه مصرف بیش از حد اون به عنوان مکمل غیرقابل کنترل خواهد بود.
اونوقت اونهایی که همینطوری مایواستاتین پایین دارن یعنی چندین قدم از بقیه جلوتر میوفتن؟
مایواستاتین رو با روش طبیعی کنترل کنیم
همیشه برای هر کاری که تصورش می کنیم یه چیزی در طبیعت وجود داره. اپیکاتچین ماده ایه که میزان ترشح مایواستاتین رو کاهش میده. اپیکاتچین در خوراکی های مختلفی یافت میشه:
- چای سبز
- شکلات مخصوصا شکلات تلخ سیاه و پودر کاکاو خام
- انار
- و چند غذای ساده دیگه
پس در قدم اول اگر می خواهید مایو استاتین بدنتون کنترل کنید از روش های طبیعی استفاده کنید.
آخرش چی؟
شما قرار نیست هالک بشید.
حالا چه مایواستاتین بالا دارین و چه پایین، یادتون باشه این میزان مایواستاتین برای کاربری بدن شما طراحی شده.
با سبک زندگی درست و ورزش مناسب، شما به قله قدرت مناسب خود تون خواهید رسید.
شاید نشه مثل سوپرمن مشت آهنین بزنین اما می تونین با تمرین و سخت کوشی مرزهای خودتون رو بشکنید.
منبع : irancontent.net
